تاریخچه اسکریما هنر رزمی فیلیپینیها

عبارت اسپانیایی  ( آرنیس " دِ مانو " ) در واقع به معنی هنر محافظت کننده از دست می باشد ، و به یک سیستم دفاع شخصی بر می گردد که از میان فیلیپینیها سرچشمه می گیرد و در آن از شمشیرهای تیز ، چوبها و سایر سلاح ها استفاده می شود و تکنیک های بدون اسلاح تنها به عنوان هنر ثانویه ( فرعی ) در این هنر رزمی در نظر گرفته می شوند

در حالی که این هنر رزمی برای مدتی طولانی در غرب ناشناخته بود ، امروزه در آمریکا به همت فیلیپینیهایی که به ایالات متحده مهاجرت کردند ، گسترش یافته است و همچنین یک مرتبه به کالی بازگشت داده شد

این هنر رزمی ( آرنیس " دِ مانو " ) یا با اسم دیگر اسپانیایی اش ( اسکریما ) که به معنی مبارزه و زد و خورد می باشد ، نامیده می شود

این هنر تاریخچه ای بلند و آمیخته با خشونت دارد که از سال ۱۵۲۱ میلادی می توان به دنبالش بود ، هنگامیکه فیلیپینی ها از اسپانیایی ها شکست خوردند . قبل از آن " آرنیس دِ مانو " در حد خواندن ، نوشتن ، مذهب و سانسکریت آموزش داده شده بود ، و به عنوان یک فرم آموزش نظامی برای فرزندان طبقه ی جنگجو شده بود . اسپانیایی ها هنگام ورود به فیلیپین و اشغال آن ، مشکلات زیادی در تحمیل کردن خواسته هایشان به ساکنین آنجا داشتند ، اما فیلیپینی ها یعنی کسانی که شمشیرها ، چاقو ها و چوبهایشان را به طور مرگباری بکار می برند ، تنها با استفاده از سلاح های گرم توسط اسپانیایی ها شکست خوردند و به یک کشور مستعمره تبدیل شدند . تا قرن ۱۸ اسپانیایی ها ، فبلیپینیها را تحت کنترل خود داشتند و تمرین و آموزش " رنیس دِ مانو " به شدت ممنوع بود . ( درست مثل ژاپن که ساکنین" اُکینوا " را از حمل اسلحه منع کرده بودند . ) حمل شمشیر و یا چاقو نیز ممنوع بود و ظاهراً هدف از این ممنوعیت ها متمدن کردن فیلیپینی ها بود

از آنجایی که آرنیس دِ مانو یک هنر غیر قانونی شده بود ( همچون کاراته در اکینوا )‌ ، تنها به صورت مخفی آموزش داده می شد

اما هنگامی که آرنیس دمانو دوباره از دنیای مرموزش بیرون آمد ، توسط اسپانیایی ها قابل تشخیص نبود . زیرا آرنیس به عنوان یک رقص با موزیک محلی شناخته می شد و داری حرکاتی بود که به زیبایی و به صورت حرکات موزون سلاح اجرا می شد . در واقع اسپانیایی ها به قدری این رقص را جذاب دیدند که حتی اجازه دادند تا به صورت عمومی در طول مراسم ها و جشن ها اجرا شود

اگرچه آرنیس دِ مانوی واقعی بی هیچ دلیلی از بین رفته بود ، اما هر زمانی که شورشی اتفاق می افتاد ارزش و جایگاه واقعی این هنر نمایان می شد و نسل به نسل شمار زیادی از شیوه های مبارزه ، به نام آرنیس دِ مانو ، طی قرنها زنده نگه داشته شدند

وقتی قوانین استعماری اسپانیا در سال ۱۸۹۸ پایان گرفت و آمریکایی ها زمام امور را بدست گرفتند ، ممنوعیت ها برداشته شدند . مسابقات ورزشی به صورت آزاد در روزهای تعطیل عمومی برگزار می شدند ، هرچند مربی ها هنوز از گشودن درها امتنا می کردند و آرنیس به عنوان یک هنر موموز باقی مانده بود

با گذشت سالها هنوز جنگهای زیادی صورت می گرفت . هنگامی که اعلام جنگ می شد و ژاپنیها به فیلیپین حمله می کردند ، بسیاری از فیلیپینی ها دوشادوش آمریکایی ها در واحد های نظامی می جنگیدند و شمار زیادی نبردهای تن به تن رخ می داد که در آنها شخص زندگی اش را مدیون آموزش های آرنیس بود . سلاح رسمی فیلیپینی ها چاقوی بزرگی بود که بسیار شبیه سلاح سنتی شان ، شمشیر " Bolo " ، بود و این بدین معنا بود که آنها قادر بودند در طول مدت زمان طولانی تکنیک هایشان را در مبارزات واقعی اصلاح کنند

اما فیلیپینی ها حتی بعد از جنگ نیز  خشن باقی می ماندند . در ۱۹۶۷ شهر سن جوان اولین جایی بود که استفاده از نانچیکو را ممنوع کرد . و در سپتمبر ۱۹۷۲ تنها با تحمیل قوانین نظامی بود که رئیس جمهور قادر بود تا به عادت حل اختلاف شخصی به وسیله ی سلاح های گرم ، چاقو ها و سایر سلاح های کشنده پایان دهد

بعد از جنگ بسیاری از فیلیپینی ها به ایالات متحده مهاجرت کردند و مسلما " آرنیس دِ مانو " را با خود به آنجا بردند . بیشتر آنها در هاوایی ، ستکتون ، و کالیفرنیا مقیم شدند ، جایی که اسکریما ( آرنیس ) در صحنه ی هنر های رزمی آمریکا شروع به رشد کرد

البته کشف اسکریما به طریقی با " بروس لی " ارتباط پیدا می کند . وی با نشان دادن استفاده از چوب های فیلیپینی در فیلمهایش همچون " اژدها وارد می شود " و " بازی با مرگ " فردی بود که هنر رزمی اسکریما را به افکار عمومی بازگرداند